zondag 2 mei 2010
Tionana!
Het wonder is geschied: wederom een blogbericht. Wij hebben Malawi inmiddels verruild voor Tanzania&hebben een zekere Rian J. aan ons reisgezelschap toegevoegd. Maar hierover straks meer..
We gaan verder waar we gebleven waren, met pasen&giraffes!Na een dol paasweekend vol gin&tonics en geweldig eten, gingen we onze laatste coschapweek in Blantyre in. Onze laatste week ging gelukkig niet onopgemerkt voorbij. Naast een afscheidsetentje met de leukste mensen van Kabula was daar dr. Taulo, de eerdergenoemde zilverrug, die ons bij wijze van afscheid middenin de week heeft getrakteerd op een avond vol local chicken, monologen over Malawi en meer alcohol dan ons lief was. Bovenstaande, overigens een begenadigd danser, verscheen verbazingwekkend genoeg niet op de overdracht the morning after. Tegengesteld aan deze vreugde was het -wederom- een zeer aproductieve week in het ziekenhuis. De meeste energie werd gestoken in onze door onszelf opgelegde gynaecologische presentaties voor de hele staf(lees: tot 4 uur 's nachts krampachtig achter een laptop; hoezo alles op het laatste moment?); helaas was hier de hele week geen tijd voor en zijn onze lieftallige presentaties op onze laatste ochtend weggemoffeld, waarna we keihard door het hoofd van het departement zijn afgezeken. Met andere woorden: tijd om te vertrekken!
Of niet?Vol goede moed en met twee negens in onze zak vertrokken wij richting Zomba, waar ons de veelbelovende Duitse gynaecoloog wachtte. Wat betreft dr. Graf is niets minder waar, maar dit helaas in sterk contrast met Zomba zelf. Onze eerste avonden gespendeerd in Ndindeya motel, gedomineerd door geluiden afkomstig van de veel te luidruchtige Chibuku bar next door in combinatie met een bijna uurlijks intermezzo uit de nabijgelegen moskee. Gooi hier nog een tiental powercuts bovenop plus extreem azende malawianen("otherwise you could ask your parents to buy a ticket to Holland for me" ) en de conclusie is nabij: get the hell out of here!Achteraf had het feit dat niemand ooit van ons motel had gehoord misschien een waarschuwing moeten zijn. Maar goed, op naar ons nieuwe verblijf dus. De enige optie was de naast het ziekenhuis gelegen nursing school, gezellig wonen tussen de Malawiaanse verpleegsters lag in de lijn der verwachting. Helaas. Ndindeya bleek hemels vergeleken met deze plek: onverlichte smalle gangetjes (the Shining is er niks bij), gapende gaten in de plafonds met zwarte schimmeldraden, ijskoude douches waarvan de meeste zonder gordijn (de meeste echter met slakken), en brilloze wc's zonder papier, stromend water ofwel verlichting.
De redding was gelukkig nabij: op vrijdag zijn we met gierende banden, keiharde muziek en twee knettergekke Britten van deze plek weggespurt naar een fantastisch weekend aan lake Malawi. Sunsets, de inmiddels beruchte gin&tonics, kayaks, zwemmen, nog meer zwemmen, zon, veeeeel eten en een blijde herening met onze vrienden uit Blantyre: een geweldig weekend!Tel hierbij nog op: uitgaan in het gezelschap van 30 vadsige Zuid-Afrikanen op bachelorparty (een dispuut is er niets bij) en een gestoorde Duitse dermatologe ("watch out or you get grilled!"factor 50 overal) die in de schemer dacht wel even heen en weer naar een eiland te kunnen zwemmen. Drie reddingstroepen later was ze weer terug en verontwaardigd over onze bezorgdheid. (?)
Aan al het goede komt een eind en met pijn in ons hart keerden wij terug naar de horrorfilm in Zomba (inmiddels tot Stomba omgedoopt) Halverwege de tweede week was het genoeg; op naar comfort en dus een ander verblijf!De hoofdzuster, waar eerder nog geen lachje of beddengoed vanaf kon en die ons alleen aansprak over haar vulvaire jeuk, gaf ons de blijde doch zeer ironische boodschap 'god bless you'. Dank je wel matron.
Onze keus voor Stomba was gelukkig geen totaal fiasco. De betere begeleiding van ons co-schap was een feit! We hebben onze eerste eigen bevallingen gedaan, zelf buikecho's leren maken en veel district hospitals bezocht, onder het genot van scenic drives en zon achterin een pick-up truck.
En toen was ons co-schap ineens afgelopen. Omswitchen van ziekenhuis naar vakantiemodus en op naar Tanzania! Een nachtelijke busreis vol haarspeldbochten waarbij wij de hele achterbank in beslag namen bracht ons bij de Malawiaanse grens. De grens die Marleen -tengevolgevan bovengenoemde haarspeldbochten- overigens compleet heeft ondergekotst. Onder lichte dwang van de grensbewaking heeft Mascha de troep vervolgens weer opgeruimd, in gezelschap van twee Kenianen die na het aanschouwen van dit tafereel vonden dat Marleen op zijn minst wel een malariatest kon doen. Na het markeren van de grens gingen we snel richting Dar es Salaam. Dit via Mbeya, een shithol waar we zo kort mogelijk zijn gebleven en onze backpacks van een wisse dood uit de klauwen van een taxichauffeur hebben gered. Nee, dit is niet de manier om ons in je taxi te krijgen.
Vijftien busuren later, waarin we meerdere keren voor ons leven hebben gevreesd, kwamen wij dan eindelijk aan in Dar. Doodop en juichend vlogen wij in de armen van Rian.! Na 2 maanden inmiddels een heuse Tanzania-expert, heeft zij ons de dagen erna op sleeptouw genomen. Absolute hoogtepunt van deze week was koninginnedag. Een Tanzaniaanse club was voor de gelegenheid geheel in het oranje gehuld en compleet voorzien van hapjes en middelmatige coverband. Middenin Dar tussen een hossende oranje menigte, wie had dat gedacht.?
En zo wachten ons nu nog drie weken in Afrika; drie weken waarin alleen maar ruimte is voor chillheid. Vakantie! Surfen op zanzibar, beesten spotten op safari en bovenal erg veel zon voor die jaloersmakende teint.
Liefs!
zaterdag 3 april 2010
muli bwanje!
zo. hallo.
op de helft van onze trip&ons allereerste blogbericht. hoera.
waarbij we meteen van de gelegenheid gebruik om jullie allen onze nederige excuses aan te bieden voor het tempo waarin . (wij waren het niet, het was Afrika.)
aber gut. hieronder onze vijf denderende eerste weken in Malawi in een notendop.!
Na een wervelende rit -19 volle uren gedomineerd door ethiopische panfluitmuziek(raad de vliegtuigmaatschappij) en vijf dolle tussenstops in oa Lilumbashi- landden wij dan eindelijk in Malawi. En hoe. Na Peter de taxichauffeur een maandsalaris voor ons korte ritje te hebben betaald (hoezo iedereen speelt onder een duister hoedje op lilongwe international airport?!) bereikten we ons klein maar fijne strooien hutje: de toon was gezet. De eerste paar dagen in de hoofdstad van Malawi brachten wij voornamelijk door in panische angst voor malaria, gangsters&overvallen. (hetgeen later niet zo raar bleek te zijn, aangezien mascha&marleen op dag 2 in afrika een uitgebreide wandeling hebben gemaakt op de -zo bleek later- gevaarlijkste weg van lilongwe. we waren ons toen overigens van geen enkel kwaad bewust.)
Nee, de eerste dagen waren vooral voor acclimatisatie. temeer omdat er in Lilongwe Helemaal Niks te beleven valt. Een non-existente hyena en een een-ogige leeuw uit Roemenie mogen zich treurig genoeg het voorzichtige hoogtepunt noemen.
Vandaar dat wij hierna halsoverkop naar onze eigenlijke bestemming Blantyre zijn vertrokken, onder het luid geschal van Westlife, Michael learns to rock(?!) & Melanie C (op het heuglijke tijdstip van 6 uur ' s ochtends). Natuurlijk namen we geen taxi, we waren immers al genoeg getild als witter dan witte azungu, met als gevolg een toch ietwat langer dan ingeschatte voettocht op slippers met 40kg in de hitte naar onze lodge. De Kabula Lodge. Alwaar we vanaf moment 1 ineens in een enorm sociaal vangnet van medische studenten vielen - of we dit nou wilden of niet. Het eerste weekend zijn we dan ook van hot naar her gesleurd, wat resulteerde in een geniaal weekend vol bergwandelingen, Malawiaanse dansmoves (verticale seks)(..), rare gefrituurde groenten, een misplaatste rugbywedstrijd (geen enkele afrikaan gespot) en vooral een allesoverheersend slaapgebrek. Het mocht de pret niet drukken; het was een goed begin van ons verblijf.
En plotsklaps was het dan zover. Onze eerste co-schapdag. Op naar het ziekenhuis(!). Waar wij alweer in onze zoveelste cultuurschok terechtkwamen, zij het toch wel een tikje heftiger dan voorheen. Met Nederland valt de vergelijking niet eens meer te trekken. Privacy, hygiene, structuur en adequate hulpmiddelen zijn hier ver te zoeken. Neem bijvoorbeeld de mier die tijdens een operatie over Marleens steriele handschoen wandelde, terwijl deze zich op dat moment in de buik van een 15-jarig meisje bevond. Toen zij -lichtelijk in paniek- vroeg "Wat nu?!" was het commentaar van de chirurg hierop: "Just smash it.". Zodoende.
Of het feit dat alle buitenlandse studenten (of het nou belgische jongens zijn of schapen uit Michigan) Mascha worden genoemd. Klaarblijkelijk heeft de oppergynaecoloog slechts de capaciteit voor 1 buitenlandse naam. Tragisch.
Het meisje van 21 met drie kinderen&drie soa's tegelijk. De vrouw met kanker die door geldgebrek niet kan worden behandeld en daarom met morfine naar huis wordt gestuurd. Een zwanger meisje met heftige bloedarmoede waarvan na vier dagen wordt ontdekt dat de geplande spoedtransfusie is vergeten. Een meisje van 15 met een dusdanig grote buiktumor dat ze net zwanger lijkt. (voor de medici onder ons: maligne teratoom. niet OK.) Mascha die met een katvormige zaklamp een vaginale hechtingsprocedure ondersteunt wegens een tekort aan lampen. Wat ons erop brengt dat er in het ganse ziekenhuis geen enkele lopende klok te bekennen is. Och ja. Bijzaak.
Gynaecologie schijnt overal ter wereld een heftig&tamelijk wreed vakgebied te zijn; Gyn in Afrika daarmee des te wreder. Gelukkig hebben we al veel lieve negerbaby's ter wereld zien komen, die veel hebben goedgemaakt.
En nu we na vier weken inmiddels doorgewinterde co's zijn -met sporadisch de nodige schrikmomentjes- zijn we steeds beter in staat in dit maffe Malawiaanse ziekenhuis te functioneren (hoe wij straks in Nederland functioneren is nog maar de vraag) en maken we ons tenminste nuttig. Tevens zijn we dikke vrienden geworden met de lokale studenten, arts-assistenten(hoe sommige van hen ooit dokter zijn geworden is ons nog steeds een raadsel) en bovenal onze beoordelaar: dokter Taulo, de zilverrug van de gyn, die ons lifts geeft naar huis (over straat gaan na donker is je doodvonnis hier) en ons graag bij hem thuis ontvangt voor kip. Ware het niet dat hij helaas geen kok meer heeft.
Na komende week zullen wij het Queen Elisabeth Hospital iets vervroegd verlaten en inruilen voor een manische Duitse gynaecoloog in Zomba, hier een uurtje verderop. Iets betere begeleiding lijkt ons geen overbodige luxe.
Genoeg over het ziekenhuis, er is meer in Afrika!
Tot nu toe hebben we elk weekend hier ons best gedaan het Queen Elisabeth zo ver mogelijk achter ons te laten, waar we naar eigen zeggen uitermate goed in geslaagd zijn.
In chronologische volgorde:
Lake Malawi - gin&tonics, zon, slapen-in-een-caravan, zen, leeezen, spelletjes bawo, nog meer gin&tonics & zwemmen. al dan niet gepaard met een klein vleugje bilharzia.
Op weg naar Lake Malawi zaten we trouwens met negen blanken in een minibus; opvallend genoeg voegde geen enkele Afrikaan zich bij ons, ondanks de vele tussenstops. De reden hiervoor ontdekten wij later; de mensen leefden in de veronderstelling dat wij ze zouden ontvoeren in de minibus, om ze vervolgens later aan Chinezen door te verkopen die Malawianen volgens hen beschouwen als fijn tussendoortje. Wij hopen nog steeds dat dit een grapje is.
Mount Mulanje - 1000 meter klimmen met een enorme kater, gigantische voedselgebreken, berghutjes, een manische Afrikaanse schoolklas, kampvuren, springen in een waterval & afdalen door de dichte tropen(waar Marleen trouwens meerdaneens KEIhard onderuit is gegaan. was het de kater? het gebrek aan eten? of toch de schoenen-zonder-profiel? we zullen het nooit weten.)
Liwonde National park - opstaan op onchristelijke tijden (slaapgebrek: nog immer aanwezig), fietstaxi, 3 safari's in minder dan 24 uur, overal olifanten (vooral in het donker, maakt Mascha totaal niet aan het schrikken en Marleen valt doodleuk in slaap tijdens de nachtsafari), irritant veel waterbucks en impala's (na 10x niet meer origineel), superlekker eten, een 24persoons dorm voor ons 2en, Henk de langharige Fries met een Malawiaans strafblad die nooooit meer naar huis wil, fenomenale zonsondergang vanuit boomhut, kayakken met rieten hoedjes tussen de hippo's, en last but not least: de lang verwachte hyena's gespot. wat een zenplek.
Ons vrolijke paasweekend brengen wij echter thuis door in Blantyre. Eindelijk een momentje voor de broodnodige rust&bezinning.
Als klap op de vuurpijl gaan we morgen in het gezelschap van Anne&Anne(onze Berlijnse makkers) en een shitload aan paaseitjes naar Nyala national park. Giraffes met pasen, hoera!
Tot slot zouden wij graag de volgende lokale namen onder jullie aandacht willen brengen. Een kleine bloemlezing.
Innocent. Blessings. Precious. Mercy. Grace. Gift. Happy. Promise. Praise.
& Samson.
Need we say more..:)?
heel veel liefs!
op de helft van onze trip&ons allereerste blogbericht. hoera.
waarbij we meteen van de gelegenheid gebruik om jullie allen onze nederige excuses aan te bieden voor het tempo waarin . (wij waren het niet, het was Afrika.)
aber gut. hieronder onze vijf denderende eerste weken in Malawi in een notendop.!
Na een wervelende rit -19 volle uren gedomineerd door ethiopische panfluitmuziek(raad de vliegtuigmaatschappij) en vijf dolle tussenstops in oa Lilumbashi- landden wij dan eindelijk in Malawi. En hoe. Na Peter de taxichauffeur een maandsalaris voor ons korte ritje te hebben betaald (hoezo iedereen speelt onder een duister hoedje op lilongwe international airport?!) bereikten we ons klein maar fijne strooien hutje: de toon was gezet. De eerste paar dagen in de hoofdstad van Malawi brachten wij voornamelijk door in panische angst voor malaria, gangsters&overvallen. (hetgeen later niet zo raar bleek te zijn, aangezien mascha&marleen op dag 2 in afrika een uitgebreide wandeling hebben gemaakt op de -zo bleek later- gevaarlijkste weg van lilongwe. we waren ons toen overigens van geen enkel kwaad bewust.)
Nee, de eerste dagen waren vooral voor acclimatisatie. temeer omdat er in Lilongwe Helemaal Niks te beleven valt. Een non-existente hyena en een een-ogige leeuw uit Roemenie mogen zich treurig genoeg het voorzichtige hoogtepunt noemen.
Vandaar dat wij hierna halsoverkop naar onze eigenlijke bestemming Blantyre zijn vertrokken, onder het luid geschal van Westlife, Michael learns to rock(?!) & Melanie C (op het heuglijke tijdstip van 6 uur ' s ochtends). Natuurlijk namen we geen taxi, we waren immers al genoeg getild als witter dan witte azungu, met als gevolg een toch ietwat langer dan ingeschatte voettocht op slippers met 40kg in de hitte naar onze lodge. De Kabula Lodge. Alwaar we vanaf moment 1 ineens in een enorm sociaal vangnet van medische studenten vielen - of we dit nou wilden of niet. Het eerste weekend zijn we dan ook van hot naar her gesleurd, wat resulteerde in een geniaal weekend vol bergwandelingen, Malawiaanse dansmoves (verticale seks)(..), rare gefrituurde groenten, een misplaatste rugbywedstrijd (geen enkele afrikaan gespot) en vooral een allesoverheersend slaapgebrek. Het mocht de pret niet drukken; het was een goed begin van ons verblijf.
En plotsklaps was het dan zover. Onze eerste co-schapdag. Op naar het ziekenhuis(!). Waar wij alweer in onze zoveelste cultuurschok terechtkwamen, zij het toch wel een tikje heftiger dan voorheen. Met Nederland valt de vergelijking niet eens meer te trekken. Privacy, hygiene, structuur en adequate hulpmiddelen zijn hier ver te zoeken. Neem bijvoorbeeld de mier die tijdens een operatie over Marleens steriele handschoen wandelde, terwijl deze zich op dat moment in de buik van een 15-jarig meisje bevond. Toen zij -lichtelijk in paniek- vroeg "Wat nu?!" was het commentaar van de chirurg hierop: "Just smash it.". Zodoende.
Of het feit dat alle buitenlandse studenten (of het nou belgische jongens zijn of schapen uit Michigan) Mascha worden genoemd. Klaarblijkelijk heeft de oppergynaecoloog slechts de capaciteit voor 1 buitenlandse naam. Tragisch.
Het meisje van 21 met drie kinderen&drie soa's tegelijk. De vrouw met kanker die door geldgebrek niet kan worden behandeld en daarom met morfine naar huis wordt gestuurd. Een zwanger meisje met heftige bloedarmoede waarvan na vier dagen wordt ontdekt dat de geplande spoedtransfusie is vergeten. Een meisje van 15 met een dusdanig grote buiktumor dat ze net zwanger lijkt. (voor de medici onder ons: maligne teratoom. niet OK.) Mascha die met een katvormige zaklamp een vaginale hechtingsprocedure ondersteunt wegens een tekort aan lampen. Wat ons erop brengt dat er in het ganse ziekenhuis geen enkele lopende klok te bekennen is. Och ja. Bijzaak.
Gynaecologie schijnt overal ter wereld een heftig&tamelijk wreed vakgebied te zijn; Gyn in Afrika daarmee des te wreder. Gelukkig hebben we al veel lieve negerbaby's ter wereld zien komen, die veel hebben goedgemaakt.
En nu we na vier weken inmiddels doorgewinterde co's zijn -met sporadisch de nodige schrikmomentjes- zijn we steeds beter in staat in dit maffe Malawiaanse ziekenhuis te functioneren (hoe wij straks in Nederland functioneren is nog maar de vraag) en maken we ons tenminste nuttig. Tevens zijn we dikke vrienden geworden met de lokale studenten, arts-assistenten(hoe sommige van hen ooit dokter zijn geworden is ons nog steeds een raadsel) en bovenal onze beoordelaar: dokter Taulo, de zilverrug van de gyn, die ons lifts geeft naar huis (over straat gaan na donker is je doodvonnis hier) en ons graag bij hem thuis ontvangt voor kip. Ware het niet dat hij helaas geen kok meer heeft.
Na komende week zullen wij het Queen Elisabeth Hospital iets vervroegd verlaten en inruilen voor een manische Duitse gynaecoloog in Zomba, hier een uurtje verderop. Iets betere begeleiding lijkt ons geen overbodige luxe.
Genoeg over het ziekenhuis, er is meer in Afrika!
Tot nu toe hebben we elk weekend hier ons best gedaan het Queen Elisabeth zo ver mogelijk achter ons te laten, waar we naar eigen zeggen uitermate goed in geslaagd zijn.
In chronologische volgorde:
Lake Malawi - gin&tonics, zon, slapen-in-een-caravan, zen, leeezen, spelletjes bawo, nog meer gin&tonics & zwemmen. al dan niet gepaard met een klein vleugje bilharzia.
Op weg naar Lake Malawi zaten we trouwens met negen blanken in een minibus; opvallend genoeg voegde geen enkele Afrikaan zich bij ons, ondanks de vele tussenstops. De reden hiervoor ontdekten wij later; de mensen leefden in de veronderstelling dat wij ze zouden ontvoeren in de minibus, om ze vervolgens later aan Chinezen door te verkopen die Malawianen volgens hen beschouwen als fijn tussendoortje. Wij hopen nog steeds dat dit een grapje is.
Mount Mulanje - 1000 meter klimmen met een enorme kater, gigantische voedselgebreken, berghutjes, een manische Afrikaanse schoolklas, kampvuren, springen in een waterval & afdalen door de dichte tropen(waar Marleen trouwens meerdaneens KEIhard onderuit is gegaan. was het de kater? het gebrek aan eten? of toch de schoenen-zonder-profiel? we zullen het nooit weten.)
Liwonde National park - opstaan op onchristelijke tijden (slaapgebrek: nog immer aanwezig), fietstaxi, 3 safari's in minder dan 24 uur, overal olifanten (vooral in het donker, maakt Mascha totaal niet aan het schrikken en Marleen valt doodleuk in slaap tijdens de nachtsafari), irritant veel waterbucks en impala's (na 10x niet meer origineel), superlekker eten, een 24persoons dorm voor ons 2en, Henk de langharige Fries met een Malawiaans strafblad die nooooit meer naar huis wil, fenomenale zonsondergang vanuit boomhut, kayakken met rieten hoedjes tussen de hippo's, en last but not least: de lang verwachte hyena's gespot. wat een zenplek.
Ons vrolijke paasweekend brengen wij echter thuis door in Blantyre. Eindelijk een momentje voor de broodnodige rust&bezinning.
Als klap op de vuurpijl gaan we morgen in het gezelschap van Anne&Anne(onze Berlijnse makkers) en een shitload aan paaseitjes naar Nyala national park. Giraffes met pasen, hoera!
Tot slot zouden wij graag de volgende lokale namen onder jullie aandacht willen brengen. Een kleine bloemlezing.
Innocent. Blessings. Precious. Mercy. Grace. Gift. Happy. Promise. Praise.
& Samson.
Need we say more..:)?
heel veel liefs!
Abonneren op:
Posts (Atom)
